De laatste weken Australia

Zoals eigenlijk de gewoonte in heel Australie is, is er eigenlijk niet veel meer gebeurd dan veel lol, gezellige avonden en feesten tijdens elk tijdstip, dag of week. In Melbourne heb ik samen met Jurian en natuurlijk de Wassenaarse boys Vincent, Duco en Stefan veel opgetrokken. Natuurlijk was JanWillem nog steeds van de partij.

...

Eddy. Eddy is de jongen die ik in Byron Bay heb leren kennen en ik zou hem een belletje geven als ik in Melbourne zou zijn. Na eindelijk wat afgesproken te hebben was het dan zover. Eddy stond weer voor mijn neus en feesten was het plan. Eddy wist een goed dubstep feest waar ik samen met Eddy (+2 vrienden) en Duco + Bastiaan. Ik reed samen met Eddy en zijn vrienden naar het feest, Duco en Bastiaan gingen met de taxi. Zoals verwacht waren wij er eerder en gingen we alvast naar boven. Keiharde dubstep wachtte op ons. Na een kwartiertje waren Duco en Bastiaan ook van de partij. Het feest kon voor ons dan echt beginnen. Helaas was niet iedereen het daar mee eens. De tent sloot namelijk al om 2 uur i.v.m. een Nationale feestdag de dag erna. Na voor de deur nog even een plan proberen te verzinnen gingen de 2 vrienden van Eddy naar huis, maar op de weg terug hadden ze ons even afgezet bij de meest "saaie" tent van Melbourne. Gelukkig wel dicht bij het hostel. Na hier nog een paar biertjes te hebben gedronken hebben Eddy en ik de wandeling ingezet naar het hostel. Het gevaarlijke was alleen dat je ongeveer door een McDonalds heen moet. Met het idee dat JanWillem wel zin had in kipnuggets (JanWillem lag al te slapen in de kamer) kwamen we met een goed humeur en ruim 46 kipnuggets de kamer in zetten. "JAAAANNNN KIPNUGGETS! HEB JE ZIN IN HE?" Nou, dat werd gelukkig goed opgenomen en zoals ik JanWillem ken begon hij toch aan de nuggets. Uiteindelijk zijn van de 46 er 8 opgegaan waarvan JanWillem er 5 op had. Slapen... Nu maar lekker slapen.

De volgende dag werden we helaas vroeg wakker en kwamen we tot de conclusie dat er ook nog een soort sausgevecht had plaatsgevonden die avond. Sweet&Sour, Mosterd en BBQ-saus. Vlekken, overal! Dat werd dus wassen. Hmmm... Hoe werkt dat? Ik wilde het toch wel een keer zelf doen en ben met mijn dollar naar beneden gelopen om waspoeder te halen. Hierna weer terug naar boven met een extra 4 dollar voor de was. Ik deed erg mijn best om te achterhalen wat mijn moeder me ook alweer had uitgelegd thus wat betreft wassen, maar God zij dank zat er maar 1 knop op die ik nodig had! WASH! Hoppa! Na 40 minuten had ik een schone was!? Zo trots als ik was het ook meteen in de droger gefrommeld en weer op zo'n knop gedrukt: DRY! Joh, mijn dag kon niet meer stuk! De rest van de dag eigenlijk niet veel meer gedaan, ik was nog een beetje in extase over het feit dat ik zelf mijn was heb gewassen en gedroogd!

De dag erna zijn JanWillem en ik Eddy op gaan zoeken bij hem thuis. Hij stond al te wachten om ons mee te nemen naar een uitkijkpunt bij een berg. Hij vertelde ons over zijn jeugd en wat hij vroeger allemaal ging doen bij en om die berg. Nou, de verhalen vielen in het niets bij het uitzicht. Echt heel gaaf! Een van de eerste quasi culturele dingen die ik tot toen toe had gedaan in Australie. Hierna niet veel meer gedaan. Eddy had een Bday-party en wij gingen maar weer terug naar het hostel om de volgende dag te vertrekken naar Philip Island.

Philip Island. Dit eiland staat bekend om zijn Penguin Parade. Wij waren benieuwd. Na er 's middags te zijn aangekomen stonden wij natuurlijk meteen te popelen om naar de penguins te kijken. Spannend! Helaas! Echt een parade kan je het niet noemen. Tijdens het wachten zit je in de kou, in de regen en op een zwaar overdreven podium met schijnwerpers en 2000 Chinezen naar de zee te kijken tot het moment daar is dat de penguins uit de zee komen om te slapen. Op zich al een vrij suf concept om daar zo'n heisa over te maken, maar ach. Na zo'n 15 minuten klappertanden kwamen dan de eerste penguins uit de zee. Een groep van misschien 30 penguins, zo groot als een wijnfles, kwamen iets wat versuft op land. Na even rond te hebben gekeken en weer 10 keer door de stroming de zee in te zijn gesleurd gingen ze er dan voor, hop over de duinen naar hun holletjes. Ik zat meteen op het puntje van mijn... uhh.. stuk beton van enthousiasme. Nu moest er toch opeens een stoet uit dat water komen zetten. Uhh.. Helaas. Nee, misschien nog 8 keer zo'n groep van hooguit 50 penguins. Ze deden allemaal hetzelfde, weg van de lichten en dan zo snel mogelijk hun holletje in. Ok, dat was $20,- Op de weg terug naar het hostel even een pizza gehaald om daarna lekker te relaxen en even op te laden voor Koninginnedag.

Koninginnedag! Wakker geworden op Philip Island en sinds tijden in 1 keer mijn bed uit om als een gek de backpack open te slaan om mijn nieuwe aanwinst eruit te halen. HOLLAND! Een sjaal die ik gekocht had in Sydney bij het Nederlandse winkeltje was nu onafscheidelijk met mijn nek. Hoe warm het ook zou worden. Die sjaal ging nergens anders heen. Misschien af en toe boven mijn hoofd om keihard Holland te roepen...

Na terug te zijn gekomen in Melbourne zijn JanWillem, Jurian en ik de stad in gegaan om Oranje spullen voor weinig geld te scoren en kijken of het nog ergens gevierd zou worden. En ja hoor! Bingo! In Belgisch bier cafe EUREKA zou het dan plaatsvinden. Na eerst 4 uur te hebben rondgeslenterd door de stad had ik dan mijn outfit. Een Oranje reflectiejasje, een oranje pet en natuurlijk de sjaal. JanWillem was natuurlijk allang voorbereid en had al zijn Nederlands elftal shirt mee van thuis genomen. Op de weg terug zouden we even kijken hoe dat biercafe eruit zou zien. Hmm.. Een beetje officieel. Het Nederlands consulaat zou ook aanwezig zijn. Misschien niet een heel goed idee om daar met 10 gekken heen te gaan in vol ornaat. Gelukkig had het Nomads hostel dicht bij de onze ook een Oranje feest. Op de weg naar huis vanuit de stad even bij een bottle shop een fles Champagne (natuurlijk de goedkoopste) te hebben gekocht om op de Koningin te proosten. Hierna naar het hostel om het eten klaar te maken, een goede salade met een pizza van de Pizza Hut! Na het eten nog even een paar biertjes in het eigen hostel gedronken tijdens Happy Hour om daarna door te gaan naar Nomads...

En de volgende dag werd ik weer wakker. Een goede nacht gehad. 's Ochtends zijn Vincent en Duco met het vliegtuig naar Sydney vertrokken. Stefan, JanWilem en ik zouden er die middag rustig aan over doen om in zo'n 3 dagen tijd ook in Sydney aan te komen. Die middag in de auto gestapt om zo ver mogelijk te komen in 5 uurtjes. Dit bracht ons bij Lake Entrance ten oosten van Melbourne. Hier vroeg naar bed gegaan in een klein, gezellig hostel. De volgende dag zouden we naar Buchan vertrekken om naar een zooi grotten te kijken, helaas waren we net te laat en hadden we niet echt zin om 4 uur te wachten op een volgende tour, dus zijn we zelf maar een tour gaan doen, alleen dan niet in de grotten. Met de auto en onze laatste munten wilden we even een brood kopen in Buchan, helaas wonen daar exact maar 183 mensen, dus het schoot niet echt op. Wat we wel konden vinden was Nederlands BESCHUIT! Meneer van de winkel vond het gewoon erg lekker, zei hij tegen ons. Dus verkocht hij het al jaren. Na de 'survival-paketten' te hebben samen gesteld gingen we er dan voor. Een route door de bergen die ons zou leidden naar een waterval: Snowy River Falls. Na de eerste 8 km te hebben gereden had de auto er niet echt zin meer in en begon te overhitten. Na een kleine 'beschuit-pauze' konden we weer verder. De eerste 5 km leek erg (we deden daar ongeveer een half uur over) maar dat was nog maar het begin. Door modder, zand, kiezels en hele rotsen reden wij 3en in een Suzuki Swift met ruim 40 pk en 2WD over een weg die eigenlijk voor 4WD's bedoeld was. Na zo'n 3 uur waren we dan weer op een 'gewone' weg die ons de laatste 2 km naar de Snowy Falls zou leidden. Zo blij als ik was trok ik op en zette de muziek op. Helaas had nog iemand de weg bereikt. Uit het niets schoot een kleine Koala over de weg die ik echt op een haar na mistte dankzij mijn bovennatuurlijke reflexen. Kuch. Meteen op de rem om mijn eerste Koala OOIT te bekijken wiens leven in gered had. Daar zat 'ie dan hoor, zo stoned als een, tja, Koala, zat hij in de boom. Na 10 minuten staren en hem ongeveer 75 verschillende namen te hebben gegeven zijn we dan maar verder gegaan. Hij deed voor ons nog 1 afscheidstruc. Als Tarzan sprong hij van de ene boom naar de andere boom.

Snowy River Falls. Eindelijk. Na de auto te hebben geparkeerd zijn we naar de waterval gelopen. Helaas was het vanwege het voorgaande seizoen meer een goedkoop waterpistool wat af en toe gevuld moest worden. Echt een heel lullig waterstroompje. Maar! Het was toch echt een w aterval. Na hier ook weer even de kwajongens te hebben uitgehangen door steentjes naar beneden in het water te gooien en te kijken wie het nauwkeurigst was, toch maar weer verder gegaan. De TomTom ingesteld om naar Eden te gaan. Helaas was de TomTom van plan om ons even over 40 bergen te sturen waar we pas veel te laat achter kwamen. Over kleine bergpaadjes langs de rand van de berg gereden met zweet op mijn voorhoofd. Als ik ook maar een klein foutje zou maken gingen we 4000 omwentelingen naar beneden (waarschijnlijk, gelukkig niet gebeurd!). Het werd steeds later, toen kreeg ik van de TomTom te horen: 'Over 78 kilometer links afslaan' Oei! Opschieten anders is het echt pikkedonker! Na ongeveer 60 km (3 uur verder) kwamen we door een heel klein 'dorpje' met 3 huizen en 40 kangoeroes. Helaas 1 aan de linkerkant, de rest aan de andere. Deze eenling schrok zo erg van ons dat hij met Mach 4 voor ons langs richting een hekje huppelde. Wij zaten met grote verwachtingen te kijken hoe deze kangoeroe over dat hek zou springen. Helaas voor ons en de kangoeroe, sprong hij niet. Met echt een geweldige klap kwam die kangoeroe face first in dat hek. Wij natuurlijk keihard lachen omdat dat het laatste was wat we hadden verwacht om daarna de ramptoerist uit te hangen en het even van dichtbij te bekijken. De kangoeroe lag met veel pijn zijn laatste adem uit te blazen, na een paar pogingen om weer op te staan ging het licht uit bij Mr. Kangoeroe. Na een eervol afscheid weer verder gegaan met de rit.

Eenmaal op de snelweg, waar het eigenlijk ook gewoon echt pikkedonker is, meteen gas gegeven om een beetje kilometers te maken. Ik houd niet van rijden in het donker, helemaal niet zelfs, maar dat rijden in het donker was NIETS in vergelijking met de survival tocht met de Swift in die bergen. De benzinemeter kwam steeds dichterbij de
E(mpty) en wij waren nog steeds nergens in de buurt van een benzinepomp. De TomTom maar uitgezet en voorzichtig naar Bombala gereden. Pech! Alle benzinestations waren al gesloten en wij stonden zonder geld omdat er geen enkele ATM te vinden was in dit gehucht. Gelukkig toch 1 gevonden in een luguber-oude-mensen-clubje. Hier nog even rondgevraagd of er niemand was die toevallig nog een paar liter benzine overhad, maar helaas.

Wat er ook zou gebeuren, ik wilde niet daar in een motel gaan zitten. Ik vond die plek maar niks. De benzinepomp die het dichtsbijzijnde was, was 87 km verderop. Was te doen dacht ik.. Maar het bleek dat die weg vol heuvels en bochten zat. Gelukkig hadden we het heelhuids gehaald, ondanks de 30 waarschuwingen over kangoeroes van 2 meter hoog. Daar stonden we dan in Cooma. 1200 meter boven zeeniveau en daarom toch wel erg koud om rond te lopen in je zwembroek, t-shirt en slippers. Maar na de tank weer te hebben gevuld zijn we bikkelhard weer doorgegaan naar Canberra om daar even snel te overnachten. Toen we daar aankwamen vond ik dat ik wel een biertje had verdient en gingen we op zoek naar een Pub. Na eerst een dierenwinkel te zijn gepasseerd waar 2 honden waren uitgebroken kwamen we bij een Pub waar we zo moe als we waren een biertje naar binnen te werken. Hierna naar bed. ALS EEN BLOK viel ik in slaap.

Blue Mountains. Die stonden op de planning om te bezichtigen in de buurt van Sydney. 'S ochtends uit Canberra vertrokken om naar de Blue Mountains te gaan. Eenmaal daar aangekomen eerst natuurlijk de Blue Mountains bekijken en wat daarbij hoort: The Three Sisters. Na hier zo'n 50 minuten rond te kijken met grote ogen naar een hostel gegaan. Hier niet veel meer gedaan, alleen even TV gekeken en toch maar weer het bedje in. Sydney stond op de planning. JanWillem en ik hadden niet zo'n zin om weer in het Wake Up! te zitten, erg druk en hier moet je ook je auto ergens parkeren, de goedkoopste mogelijkheid is dan $29,- nou, dat is gewoon een overnachting van jezelf. Dus JanWillem en ik zijn in Northern Beaches in een YHA gaan zitten waar je gratis je auto kan parkeren. Hierna samen met Stefan de stad in gegaan om Duco te feliciteren met zijn verjaardag. Na wat gedronken te hebben en een steak te hebben gegeten zijn we weer naar het hostel gegaan. In het hostel hebben we de paar dagen daarna niet veel gedaan. Eigenlijk was het afwachten tot Willem-Geert weer terug in Australia zou komen.

Het was dan zover, Will ophalen van het vliegveld. Na even te wachten kwam dan opeens die bekende kop van hem de hoek omzetten. Even de stad in gegaan met zijn 3en om daarna lekker te gaan slapen. Will was natuurlijk meteen in coma. Na rustig wakker te zijn geworden hebben we de Ferry naar Sydney genomen om even rond te kijken en Will toch even het Opera House, de Harbour Bridge en Darling Harbour te laten zien. 'S avonds nog even naar de film gegaan om de volgende dag JanWillem achter te laten in Sydney (meneer ging werken...) en dan op pad te gaan naar Byron Bay. De laatste dagen surfen... In Byron Bay niet veel gedaan behalve een beetje rondgehangen en proberen mijn surfboard te verkopen. Helaas was dat laatste niet gelukt, maar we moesten op de maandag toch echt richting Brisbane gaan i.v.m. de verkoop van de auto, de auto moest zeker verkocht worden voor vrijdag i.v.m. vertrek uit Australia op zaterdag. Die maandag eerst naar de oude bekende dealer gegaan om te vragen of hij hem wilde kopen en/of anders ons te vertellen hoe je je auto het snelst en makkelijkst kan verkopen. Hij was er zeer van overtuigd dat particulier verkopen uitgesloten was omdat we een hele krappe deadline hadden. Dus we zouden het bij een andere dealer moeten proberen en blij zijn met $700 met geluk. Nou, onze dealer wist niet wat hij voor zich had hoor, het was namelijk een PERFECT ingereden Swift die zelfs de gekste bergpaden overleeft. Na toch voor de zekerheid de auto even op internet te zetten zouden we de volgende dag langs dealers gaan om 'm proberen te verkopen. Dat ging niet door, ik werd 's ochtends wakker gebeld door een Schots stel die met liefde de Swift van ons over wilde kopen. WOEHOE! Die middag nog verkocht!

De laatste dagen Brisbane zijn zeer snel voorbij gegaan. Na eerst te hebben geregeld dat de surfboards naar Nederland zouden gaan nog een ticket naar Vanuatu vanuit Auckland te hebben geregeld was de tijd van Australia alweer voorbij... Vroeg op en de trein naar het vliegveld genomen om Australia achter ons te laten, maar zeker niet voor altijd. Hier ga ik hoe dan ook nog een keer heen voor een langere tijd!

OP NAAR NEW ZEALAND!