Het mysterieuze Rapa Nui

Paaseiland

Op zo'n 5 uur vliegen van Santiago de Chile ligt Paaseiland, ookwel Rapa Nui. Paaseiland hoort bij Chili en vanaf Santiago is het dus een Domestic Flight.

Op het vliegveld van Santiago was het inchecken een ware hel. Mensen reizen met koelboxen, kartonnen dozen, hutkoffers en ga zo maar door, dus voordat je aan de beurt bent bij zo'n rij waren we toch al weer een uur verder. Na een security check die net erg veel voorstelde waren we dan bijna bij de gate. Snel even naar de WC gegaan om daarna even rustig bij de gate te gaan zitten. We waren ongeveer 40 minuten voor het boarden al bij de gate en hier stond iedereen al te wachten voor de ingang. Niemand zat rustig te wachten, maar iedereen had haast om het vliegtuig in te gaan. Hier hadden wij natuurlijk geen zin in en daarom zijn we maar wat rondjes gaan lopen en de winkeltjes bekijken. Paaseiland is voor Chili een groot deel van inkomen blijkbaar, want voor elk Chileens souvenirtje staan er 5 naast van Paaseiland. Onze vlucht werd omgeroepen en daar gingen we dan, met de final call naar binnen gelopen en zo waren wij op weg naar Rapa Nui, het meest geisoleerde stukje bewoonde land.

Na deze 5 uur vliegen kwam Paaseiland in zicht, door de ruitjes van het vliegtuig zagen we eindelijk wat meer dan alleen maar oceaan. Rapa Nui, eindelijk was het zover. Al weken naar uitgekeken, dingen over opgezocht, van gedroomd, alles en nu was ik er dan eindelijk. In het vliegtuig kreeg je zoals gewoonlijk een immigratiekaartje waar je wat dingen op moet invullen. Will was de zijne in het vlliegtuig vergeten, maar van een security check op Paaseiland is geen sprake. Gewoon doorlopen, je spullen pakken die op een band van nog geen 10 meter worden geplaatst, eigenlijk zou gewoon je tas naar binnen gooien nog praktischer zijn en dan maar genieten van de magie van Rapa Nui.

Als er net een nieuw vliegtuig geland is staan de locals al te wachten om je of op te halen of om je over te halen om bij hen te logeren. Zo werden wij aangesproken door Benjamin die net 6 maanden geleden een camping was begonnen waar je voor 5000 pesos per nacht kon logeren. Benjamin kwam over als een onwijs gezellige man en had het beste met je voor, dat bleek ook nog eens later in de week, dus wij zijn in zijn auto gestapt om nog geen 3 minuten naar zijn camping te rijden. Hij woonde in een klein straatje in de hoofdstad Hanga Roa (eigenlijk het enige dorp), hij had hier zijn eigen huis, maar als je de oprit oprijdt kom je eerst langs een huis van een zus, een broer, zijn vader en nog een broer. Ze hadden eigenlijk een eigen dorpje binnen hun eigen stad. Hier stonden onze tenten dan al klaar. Na een korte uitleg over hoe en wat bood hij ons aan om even het stadje te laten zien, hij liet ons het strandje zien, de bank, de goedkoopste minimarket, zijn nichtje die motors verhuurde, waar de beste shows worden gegeven en ga zo maar door. Na even naar de ATM te zijn gegaan en wat boodschappen te hebben gedaan, zette hij de rit naar de camping weer in. Weer nog geen 5 minuten rijden met de auto.

Op de camping zijn we door hem uitgenodigd om 's avonds met hem vis te eten. Hij noemde dat een welkoms-feest-maaltijd voor ons. Na eerst even zelf een lunch te hebben gegeten zijn we even in ieder ons eigen tentje gaan chillen. Binnen 5 minuten lag ik al in coma aangezien we al om 5 uur moesten opstaan om het vliegtuig te pakken die ochtend. Om 7 uur stond Benjamin aan mijn tent te schudden 'Thomas, I heeff Fiesh on the BBQ!!, READY'?? Met nog een slapend hartje liep ik dan met mijn zaklamp op mijn vorhoofd naar de BBQ, hier zaten Adrien, Glelia(?), Marcella, Benjamin en zijn zoontje. Will vergezelde ons al binnen 2 minuten. Na een snel kennismaking rondje kwam het bord met vis. Verse vis. Benjamin had het in de middag samen met zijn broer gevangen op zee met zijn kano. Pff, dat viel even zwaar om te zien na net gebroken wakker te worden en op een nuchtere maag, maar wat was die vis lekker. Zelf 't vel eraf trekken en dan maar vlees plukken, beetje zout eroverheen en genieten! Benjamin zijn vis was al snel op, wij zaten nog heerlijk te genieten. De overblijfselen van de vissen werden door de hond Ninja opgegeten en wij zaten lekker zonder afwas omdat de borden bestonden uit niets meer dan bladeren. Benjamin en zijn zoontje moesten weer verder met klusjes en dit gaf ons de kans om de andere gasten van de camping te ontmoeten. Adrien en Glelia waren al een tijdje aan het backpacken door Zuid Amerika en komen uit Frankrijk, Marcella is een Chileense die in haar eentje voor 2 weken op Paaseiland op vakantie was.

Voordat Benjamin van tafel ging, vertelde hij ons over de zaterdag avond in Hanga Roa, in een bepaalde 'kroeg' was er om middernacht een live band. Hier gingen we dus met z'n alle heen. Een groep van 5, bestaande uit twee fransen, een chileense en twee nederlanders. Na de kroeg eindelijk gevonden te hebben moesten we 3000 pesos entree betalen. We vonden het eigenlijk te veel geld, we waren moe, maar uiteindelijk erg blij geweest dat we het toch gedaan hebben. Na een biertje te hebben gedronken en de sfeer steeds gezelliger werd begon de muziek. Een band van 6 man sterk speelde lokale muziek en er waren 2 dansers die voor de band de lokale dansen opvoerden. Na een zoveelste biertje werden de twee fransen een beetje dronken en begonnen te dansen rond de tafel. Hierna kwam een oudere vrouw aan onze tafel zitten, hier ondanks alle taalbarrieres toch een beetje gesproken. De twee fransen werden steeds meer dronken, vooral het meisje en dat leverde goede momenten op. Met een andere vrouw die vlak bij ons aan een tafel zat, erg moeten lachen en hierna nog met haar gedanst. Na al dit feesten was het weer tijd geworden om naar de camping te gaan. De fransen ook proberen over te halen, maar zonder succes.

DE volgende dag werden we door de broer van Benjamin opgehaald om een paarden tour te doen. Dus om 10 uur 's ochtends stonden wij alweer naast onze tent om op een paard te stappen. Na een korte autorit stonden we dan op de 'horse-farm'. Een korte kennismaking met mijn paard Neutro en toen was het zover om ervoor te gaan. Will was slim genoeg om met zijn korte broek de camping te verlaten, maar meneer kreeg wel 'chaps' om zijn rit iets aangenamer te maken. Daar gingen we dan. Na zo'n 10 minuten over asfalt kwamen we bij de afslag die ons zou leiden naar de berg waarvanaf we heel Paaseiland konden zien. Na zo'n 2 uur waren we dan boven op de berg, zonder water en zonder eten. In de volle zon zaten we boven op de berg te kijken naar een vader en zoon die zaten te BBQen. Hier ongeveer 15 minuten gezeten en toen werd de rit naar beneden weer ingezet. Toen we eindelijk weer beneden waren werden we met de auto weer opgewacht om ons naar de camping te brengen. Eindelijk konden we hier wat drinken en dat hebben we ook METEEN gedaan. Allebei ons hoofd onder de kraan, flessen vullen, alles. Na een snelle lunch zijn we even in ieder zijn eigen tent gaan liggen. Dit was om een uur of 6, die avond is geen van ons zijn tent uitgekomen. We vielen alletwee direct als een blok in slaap.

De volgende dag waren we natuurlijk erg vroeg wakker geworden en gingen we het dorp in om een motor te huren. Op deze motor zouden we het eiland verkennen, hoewel Paaseiland niet heel groot is, is het eiland rond fietsen bijna niet te doen. Er is 1 asfaltweg die over het eiland gaat, maar voor de wat afgelegen beelden e.d. moet men over paden die eigenlijk nog hobbeliger zijn dan de weilanden eromheen. Met de motor zijn we dus rond gaan rijden en gestopt bij onder andere de Ahu Tongariki (zie foto's) en bij een vulkaan waarvan je in de krater kan klimmen. Helaas is de ingang van de vulkaan 'bewaakt' en moet je als Gringo 60 USD betalen om naar binnen te mogen. Dit vonden wij ondanks alles echt te veel geld en hebben daarom een rondje om de vulkaan gecrosst. Echt waanzinnig mooie dingen gezien die je gewoon niet kan omschrijven. De natuur op Paaseiland is echt nog zo goed als ongerept, Paaseiland heeft echt enorme indruk op me gemaakt en is zonder twijfel de #1 plek waar ik ooit in mijn leven geweest ben. Zonder twijfel. Na in de middag bijgekomen te zijn van alles wat we die dag gezien hadden bleek het te zijn dat het franse stel hun laatste avond op Rapa Nui had. Dus er werd weer rondgevraagd wat er die avond te doen was, volgens Benjamin was er op deze avond een mooie show die erg beroemd was in Hanga Roa, helaas bleek het te zijn dat dit op woensdag zou zijn en niet op de maandag waarvan hij dacht. Na snel een plan de campagne opgesteld te hebben werd het al snel duidelijk dat we gewoon een biertje op de camping zouden drinken. Will en ik gingen naar de Bottleshop om wat drank te halen (op de cross) en Clelia, Adrien en Marcella liepen alvast naar de camping. Deze avond veel lol gehad, weer aan m'n frans gewerkt (JAJA!) en toen lekker naar m'n tentje gegaan.

Na een heerlijke nachtrust was het tijd om de motor terug te brengen naar het verhuurbedrijf, maar eerst wilde Will nog even zelf een paar rondjes rijden. Al snel zag de politie een kale kop voorbij scheuren en werd hij aangehouden. Hij had op dat moment geen rijbewijs bij zich, dus hij kwam terug op de camping met de woorden: 'Net aangehouden op de motor, moet even terug om mijn rijbewijs te laten zien'. Natuurlijk kon ik het niet laten om meteen achterop te springen met de camera al gereed om dit vast te leggen. Will gaf zijn rijbewijs en ik moest met mijn gebrekkige spaans vertellen wanneer we waren geland op het eiland en wanneer we weer weg gingen. Gelukkig ging alles goed en waren we daarna weer op pad om de motor daadwerkelijk terug te brengen naar 't bedrijf. Omdat we nog niet alles hadden gezien wilden we eigenlijk de huurperiode verlengen met 8 uur, maar Will en ik zagen iets beters. Quads. Grote rode Honda's! Binnen 10 minuten zaten we ieder op onze eigen quad klaar om te scheuren. Will kreeg het natuurlijk meteen weer hoog in zijn bol en begon op 2 zijwielen door de stad te rijden. Het eerste uur met de quads hebben we vrij weinig gezien wegens het ontdekken van een perfect grindpad waar je lekker los kon gaan op de quad. Na een uurtje toch maar weer de weg op gegaan tot het moment dat het echt KEIHARD ging regenen. Geen hand voor ogen was zichtbaar in deze 'tropische regen', normaal gesproken zie je altijd de druppels naar beneden vallen, maar hier was sprake van een constante waterval. Geen druppels, maar stralen. Nou, binnen 2 seconden helemaal doorweekt en toch voor eigen geruststelling even onder een boom gewacht tot het over zou zijn. Na 20 minuten was het dan zover en we gingen weer op pad met de quad. Weer even langs de Tongariki gereden, hierna naar een plek waar ze de 'hoeden alias pukao' voor de Maoi (beelden) uithakten uit de grond. Hier kregen we een indruk over hoe intensief het was om een pukao op een Maoi te zetten. Men heeft 2 theorieen voor de praktijk. 1 is dat men kleine stenen als een soort 'ramp' tot het hoofd opstapelen als de Maoi staat en dat dan de Pukao op de berg wordt gerold en dan langzaam maar zeker op het hoofd wordt geplaatst. De 2e theorie is dat men de Maoi al met Pukao en al maakte en daarna het beeld met behulp van een soort hef mechanisme omhoogtrok en zo rechtop zou plaatsen. Hoe dan ook zou het een zeer intensief werk zijn geweest. Na deze openbaring terug gegaan naar Hanga Roa om de quads terug te brengen en op de camping wat te eten. Hier kwamen we 2 medebackpackers tegen die we in Santiago hadden ontmoet en hen had geholpen met het vinden van een goedkoop ticket naar Paaseiland. Hier even mee gesproken en daarna naar bed gegaan om de volgende dag alweer mijn spullen te pakken.

Eenmaal wakker en beseffend dat dit mijn laatste ochtend zou zijn op Rapa Nui kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om al mijn spullen te gaan pakken. Na een paar rondjes te hebben gelopen rond de camping en een eitje gebakken was het toch echt zo ver. De vertrouwde tent op Rapa Nui, de tent waar ik me al helemaal in thuisvoelde moest ik nu achterlaten en leeghalen. Na afscheid te hebben genomen van alles liepen we dan met de backpack op onze rug weer richting het vliegveld. Ingecheckt en daarna nog buiten even wat rondgelopen. De laatste foto's gemaakt en me erbij neergelegd dat ik waarschijnlijk een hele hele lange tijd niet meer op deze plek zou komen. Rapa Nui heeft bij mij een blijvende indruk achter gelaten die ik niet snel tot nooit zal vergeten. Rapa Nui heeft iets magisch en iets mysterieus waar je alleen achter kunt komen en ervaren als je het in levende lijve ervaart.

Oh, wat zou ik nu graag op Rapa Nui zitten met de verse vis, constante surf, honderden duikspots, vulkanen, maoi en een sfeer die onbeschrijflijk is. De ervaringen worden gekoesterd.

Terug naar Santiago...