Op naar Beijing (Peking) "Ni Hao!"

Nou, zoals ik in het vorige verslag al duidelijk maakte zijn we toch de kroeg in gedoken daar op het dakterras. Gegeten hadden we niet, we begonnen maar met een Heineken, staat immers gelijk aan twee bruine boterhammen. We begonnen een beetje te praten met de obers, veel mensen komen naar je toe om te vragen waar je vandaan komt en waarom je eigenlijk in Nepal bent... Na een tijdje was onze ober waarschijnlijk moe van het bier halen en kwam hij even een tijdje bij ons staan/hangen. Beetje gesproken over Nepal en de dingen die we konden doen.

Om 19:00 uur begon de Live muziek en begonnen wij met een glas whiskey tussendoor. Dat glas werd zoals altijd al snel weer gevolgd door een tweede en een derde en ga zo maar door. Na een goed aantal vroegen we aan een tweetal andere toeristen of ze het leuk vonden om bij ons te komen zitten. Hier ontmoette wij Lily uit Duitsland en Zohan (hij sprak Engels als The Zohan) uit Israël. Zohan had wat tabak mee genomen uit India.. Het werd steeds gezelliger en de twee stapten ook over op Whiskey. Uiteindelijk was onze rekening iets te hoog uitgevallen voor onze portemonnee en ging Will naar de pinautomaat om wat Rupees te pinnen. De automaat was 2 minuten lopen. Na een klein half uur begon ik toch wat ongerust te worden. Dat half uur werd een uur voordat ik dacht dat het niet helemaal snor zat. De ober geroepen en samen met een hem een peloton van ruim 30 Nepalezen opgetrommeld voor een uitgebreide zoekactie door Kathmandu. De zoekactie leverde weinig op. Will was weg. Foetsie. Na anderhalf uur werd het in een verdoofde staat zoeken toch wel erg onhebbelijk. Ik greep de eerste Nepalees bij zijn lurven en achterop zijn motor gesprongen om als de wiedeweer naar het Hotel te gaan om te kijken of hij daar was...

Daar lag 'ie hoor.. Van beneden nog het een of ander geroepen naar hem (niet allemaal even aardig, maar ik was opgelucht). Eenmaal boven gekomen kreeg ik van hem te horen dat hij ruim een uur in een Rickshaw heeft gezeten (een fietstaxi) en helemaal de verkeerde kant op is gegaan en het eigenlijk wel even lekker vond in die fiets. Hij had uiteindelijk 10 euro betaald aan die fietsert, terwijl het misschien 2 euro waard was. [Hij ken ook nie zuuupen]

Ik ben daarna nog maar even terug gegaan naar de kroeg om te vertellen dat meneer weer terecht was en dat we de volgende dag om 10 uur de rekening zouden betalen. Hierna Lily en de Zohan naar het hotel gebracht en daarna zelf naar ons eigen hotel gerend. Is nog best lastig, er is geen enkele vorm van straatverlichting! Pfff.. Die avond zat erop. God zij dank!

De volgende dag de rekening betaald, wat gegeten en vooral bijgekomen van de vorige avond. Nog even wat door Thamel gewandeld en lekker vroeg naar bed gegaan.

De dag van vertrek naar Beijing zijn we weer even Ranu's Cyber Cafe ingegaan om op internet even te kijken wat het allemaal kost om van het vliegveld in Beijing naar het centrum te gaan, de mogelijkheden, de hostels en de bezienswaardigheden. Hierna weer even naar het beruchte cafe gegaan voor een laatste drankje, afscheid te nemen van mijn leger en een kaartspelletje met mijn motormaat. Om 20:00 uur stond de taxi op ons te wachten om ons naar het vliegveld te brengen. We hadden er zin in. Rustig hangen op een vliegveld, winkels kijken en even bijkomen van alles. Nou, het vliegveld van Kathmandu is echt een gat. Letterlijk gaten in de daken, stank die onbeschrijflijk is en op elke hoek word je nog old school gefouilleerd i.p.v. metaaldetectors. Deze 3 uur wachten op de vlucht was een lange 3 uur.

Daar gingen we dan, op 13 maart 2010 om 23:25 zijn we daadwerkelijk op weg naar het grote, machtige China. Met een stop in Dhaka, Bangladesh voor 45 minuten en daarna een overstap op Hong Kong. Op het vliegveld in Hong Kong waren we allebei gebroken van de vliegreis. Slecht tot niet geslapen, stonken naar die vliegtuigmaaltijden. Ja, mensen begrepen niet dat het een nachtvlucht was ofzo. Om de 20 minuten werd er aan je gevraagd of je nog koffie of thee wilde, nootjes of een vegetarische maaltijd. Ze wisten volgens mij hoe je me echt goed chagrijnig krijgt. Nou, op Hong Kong kwamen we op een hypermodern vliegveld, alles ging automatisch, bij het uitstappen werd je temperatuur gemeten via een camera. En waarschijnlijk nog veel meer...

Op het vliegveld wat rondgedwaald, wat gegeten en semi-geslapen en dan weer hop in het volgende vliegtuig naar Beijing. Eenmaal in het vliegtuig kregen we te horen dat we ruim een uur nog moesten wachten in verband met sneeuwstormen in de buurt van Beijing. PARDON? Wintersport was toch niet iets waar ik me op bedacht had. We hadden verwacht dat het iets kouder was, maar wij zaten naast elkaar in een shirtje en nog net geen teenslippers aan...

De vlucht ging snel en verliep soepel, toen we waren geland bleek het dat het echt geen grap was. Ruim 10 cm sneeuw en vlokken ter grootte van golfballen kwamen uit de lucht vallen. ALLES was WIT! Toen we uit het vliegtuig stapten werden we al meteen getrakteerd op de eerste winterse vlaag wind. Jezus wat koud! Mooi is dat...

Met een metro onze bagage opgehaald en meteen de tassen opengerukt voor de eerste de beste truien die we zagen liggen, regenjassen aan en dik ingepakt naar buiten. Taxi gepakt naar het hostel en hier in de taxi kregen we al meteen te maken met de taalbarrière, hij begreep niet waar wij precies heen wilden. We lieten in de Lonely Planet het adres (in Chinees) zien, maar toch kon hij het niet helemaal begrijpen. Hij belde maar even naar het hostel om uitgelegd te krijgen waar hij heen moest. We waren er. Beijing Downtown Backpackers Hostel. Heerlijk hostel, heel huiselijk en heel knus. We hadden een eigen kamer met twee LEKKERE bedden. Eindelijk!

We zijn meteen neer geploft, maar we waren zo enthousiast over het moderne Beijing dat we een taxi pakte naar de Oriental Plaze Mall. In de Lonely Planet stond het beschreven als een van de grootste winkelcentra in China. Nou, dat was het ook. Na 500 meter lopen op de begane grond kwamen we erachter dat we pas 10% hadden gezien van 1 verdieping. Gigantisch! We gingen op zoek naar een kleine goedkope laptop voor onszelf maar NERGENS waren deze te bekennen. Gek, we waren toch in China. Uiteindelijk de hoop op gegeven en gewoon rustig gaan rondslenteren. Terug in het Hostel vroeg ik waarom dit was.

Het blijkt dat je in China alles apart hebt. Elektronica heeft een eigen winkelcentrum, nou dat hebben we geweten de volgende dag. Een winkelcentrum met honderden verschillende laptopaanbieders. In dit winkelcentrum ook onze eerste ontmoeting met Ramen. Moeilijk uit te leggen, maar een soort noedels in soep met vlees, groenten en kruiden. Wij namen natuuuurlijk weer Spicy Beef, en dat was ook echt heel erg spicy. Het probleem was niet alleen het pittige, maar je moest het met stokjes eten. Het ging mij nog wel redelijk af, nouja. Bij mij kon je niet zien dat ik Ramen met stokjes had gegeten. Bij Will aan de andere kant wel. Zijn trui zat vol met tientallen spetters van de keren dat zijn noedels weer terug in de bak neerdonderde. Ik had al snel genoeg en vroeg aan Will of hij al genoeg had gegeten (waren al een half uur bezig) zijn antwoord: "Nee, ik heb nog niet zoveel op in deze tijd" Ik legde aan hem uit dat je bijvoorbeeld de groente moet oppakken met je stokjes en daarna de 'lepel' eronder moet hadden als steun van de groente. Nu ging het wat beter. Was ook natuurlijk als verdediging voor mijn trui. Die was nog schoon!

Na de aanschaf van een Chinese laptop met God zij dank een Engels besturingssysteem zijn we teruggegaan naar het Hostel. Hier hebben we alles geïnstalleerd wat we erop wilden hebben en hebben we snel een back-up van alle foto's gemaakt. Hierna nog wat gegeten en in de Common Room van het hostel een filmpje gekeken met een halve liter bier voor 30 eurocent. Dat moet dus ook weer een keer fout gaan natuurlijk. Uiteindelijk lagen we dus pas weer om 04:30 in ons bedje.

De volgende dag zijn we naar de "Forbidden City, " gegaan. Dit kan je gewoon niet beschrijven. Dat is echt onmogelijk. Zo immens, mooi en ja.. alles eigenlijk. Een ongelooflijk gebeuren. Ik heb er gewoon letterlijk geen woorden voor. Hier hebben we ruim 2 uur rondgelopen met onze kaken over de grond slepend. Goud, felle kleuren, aardewerk, gouden regentonnen, tronen die niet normaal te noemen zijn. Waanzinnig. Nadien zijn we nog naar een Park aan de overkant gelopen die we vanaf de Verboden Stad steeds zagen liggen. In dit park (gelegen op een berg) waren "huisjes" die leken op de huisjes binnen de Verboden Stad, na een klim van een goede 800 meter omhoog kwamen we er aan. Wauw, vanaf hier had je uitzicht over de hele Stad. Foto's gemaakt voor het leven terwijl het zweet nog van je voorhoofd afdruppelde. De afdaling ging makkelijker, gewoon hoppa met je kont op de reling en glijden maar. We waren zo beneden. De taxi gepakt naar het Hostel en alleen maar gesproken over de immensiteit van de Verboden Stad. We waren er vol van!

'S avonds zijn we natuurlijk weer een film gaan kijken, maar deze keer in een lokale bioscoop. Pff, na veel moeilijkheden, frustraties qua taal en prijzen hadden we dan eindelijk een kaartje voor Sherlock Holmes. We zaten in stress over het feit dat we achter een deur Avatar in het Chinees hoorden. Nee he?! Zou het? Gelukkig niet, de film was in het Engels. Na de film weer terug naar het hostel (ruim 35 minuten met de taxi voor een goede 2 euro) en nog meer gesproken over de Verboden Stad. Het pils ging ook weer goed alleen. Die 30 cent aanbieding werd goed gebruikt, na een goede 2 liter toch maar gaan slapen en hier zitten we dan. In het Hostel het reisverslag te schrijven tot zo ver op onze nieuwe laptops. We gaan straks naar de "Temple of Heaven" en morgen gaan we om 06:40 de beklimming van de muur aan. Een goede 8km klimmen over een periode van 5 uur. Dat wordt nog wat, vanavond toch maar weer een keer vroeg naar bed?...

XX