Een hele hoop rotzooi, maar ook leuke dingen!

Nou, daar gingen we dan. Hop de trein in op weg naar Varanasi. Iedereen had ons verteld hoe waanzinnig mooi de trein zou zijn. Nou, wij waren wel benieuwd geworden. We stonden potverdorie ook ruim 4 uur op het station te wachten op dat ding. Vertraging. Steeds meer...

In de tussentijd wat contact gelegd mer andere reizigers en zo kwamen we ook in contact met een Kelsey(?) uit Canada. Zij zou ook binnenkort naar Kathmandu gaan, dus we hadden even emails uitgewisseld. Nou, trein, kom op!

En ja, daar was ie dan eindelijk. Hop de trein in en zoeken naar onze plekken. Redelijk snel gevonden, maar wel geschrokken van wat we eigenlijk vonden. Een paar stoelachtige banken waar je op moest slapen. Will sprong meteen op het bovenste bed en ik lag beneden. Ik moest alleen wel eerst nog een Indiase man wegduwen voordat ik op MIJN plek kon liggen. Tassen goed vastgebonden en proberen te slapen. Moeilijk. Eerst 6 uur lang in een soort foetushouding gelegen, nou, meer een embryohouding. Lag niet heel lekker. Toen ik rond ging kijken zag ik eigenlijk dat bijna iedereen een netje naast zijn hoofd had. 'Waarom heb ik dat niet?' Aha! Je kan de leuning naar beneden klappen en dan ligt het wel lekker (en breder). Jammer dat ik er zo laat achterkwam. Nog een beetje geslapen en dan waren we eindelijk (na 12 uur) aangekomen in Varanasi.

We werden opgehaald door een man van het bedrijf en hij bracht ons naar het hotel. Een waanzinnig hotel weer. Zwembad, massage, fitness, sauna, alles. Niks gebruikt. De rest van de dag? SLAPEN.

Volgende dag toch maar op een tour. Snel geregeld de vorige dag, Varanasi is niet echt heel bijzonder!! 'S ochtends met een boot op de rivier de zonsopgang bekeken en daarna weer even geslapen in het hotel. Om 12 uur weer verder met de tour en naar een tempel gegaan. Ja, nog een! Maar wel boedhistisch. Was indrukwekkend op zijn manier. Er was ook een 'stutpa, stukpa, sukpa, zoiets' een massief blok steen (gemaakt) waar mensen hun gebeden willen laten verhoren. Met bladgoud ingelegd (doen de bedevaarders als ze komen) en versieringen van ruim 1000 jaar oud. Daarna het museum ervan bezocht. Wat nu, nooog een tempel. Stikt ervan hier. Ook mooi! Maar jammer genoeg nooit zo indrukwekkend dan als we al reeds gezien hadden. Die dag was snel voorbij. 'S middags even wat dingen voor Nepal geregeld, waaronder hotel, en daarna weer naar het hotel. Geslapen en Flubber op TV gekeken!!

De volgende dag mochten we heerlijk uitslapen, we hadden pas om 15:00 uur afgesproken met onze chauffeur! We gingen naar nog 2 tempels. Een op een Campus en een monkeytemple. In de laatste waren we welgeteld 3 minuten, het stonk, vliegen, allemaal niet zo lekker. Toen gingen we naar de ceremonie van Varansi kijken, het probleem was alleen dat die pas om 18:30 begon. We waren dus al om 16:15 op die plek van bestemming. Even chillen dan maar? Moeilijk, als toerist wordt je overspoeld met kinderen en bedelaars die je dingen willen verkopen. Na 10 minuten hingen er al twee kinderen aan me die me een zogenaamde massage gaven. Had gelukkig helemaal niks in mijn zak, alleen in mijn hele gave geldriem, maar die kunnen ze niet zomaar meenemen. Nou, 100 Rs. gegeven om weg te gaan en wat leuks van te kopen en daarna zijn we maar een paar rondjes gaan lopen totdat de ceremonie zou beginnen. DE ceremonie, stelde eigenlijk niet heel veel voor. Iedereen uit Varanasi sprak er met veel lof over, maar wij vonden het niet spectaculair. Misschien kwam het ook door het lange wachten, de vliegen en muggen, maar vooral denk ik omdat we om 21:00 uur terug wilde zijn omdat Transporter 3 op TV kwam. Tja, we moeten TV blijven kijken he?! Haha.

De volgende dag vroeg naar de bushalte om naar Kathmandu te vertrekken. 06 maar 2010 om 08:30 zou de bus vertekken. Het werd 09:30. Ik denk omdat de bus nog gestaureerd werd. Het was een bus uit het jaar 1930 denk ik, die ook gemaakt was voor Indiase mensen uit die tijd. Je knieen kon je nergens kwijt. Je hoofdleuning kwam ter hoogte van je schouderbladen en met elke hobbel werd de deuk in het dak boven je steeds groter. Nou, na dit feest 12 uur te hebben meegemaakt waren we dan eindelijk NIET in Kathmandu. We waren op de grens. Hier moest je het lopend afleggen. Een wandeling van een km of 2 over een soort... Ik kan het niet eens benoemen. Overal stress, mensen door elkaar schreeuwend, visa worden door de lucht gegooid, alles kon. Wij moesten alleen snel een stempel om India uit te gaan en dan in Nepal weer een stempel van binnenkomst. Makkelijker gezegd dan gedaan bleek maar weer. Tussen India en Nepal was een stuk van 500 meter, geen licht, niks. DONKER!! Hier mocht echt alles gedaan worden. Als je ook maar een verkeerde stap zou zetten was je letterlijk in de handen van de 'douane'. Met geweer en wel stonden ze klaar.

Nepal, we waren er. Na een 15 minuten wachten op een stempel liepen we door naar het 'hotel' dat inclusief was bij het buskaartje. Hotel Mumta. Een vervallen oord waar de bedden bestaan uit 3 lagen triplex en een deken met gaten. Snel wat gegeten en maar geprobeerd te slapen. Lukte nog best goed, totdat Will me om 04:00 uur wakker maakte om te laten horen wat er in zijn bed gebeurde. Volgens mij werd ALLES van hout in dat bed opgegeten door een houtworm de grootte van een cobra. Zo klonk het in ieder geval. Nou, toch nog kunnen omdraaien en geslapen voor een dikke 90 minuten. 'WAAAKKEE UUUPPPPP' door het hele 'hotel'. Iedereen moest zich klaarmaken om naar Kathmandu verder te reizen.

Tijdens de heenreis waren we gewend geraakt aan elkaar en verwachtten dus dat alle toeristen weer lekker bij elkaar zaten. Was eigenlijk toch wel gezellig. Nee, dit ook weer niet. Will en ik zaten samen met een groep van 5 andere toeristen in een lokale bus. Wel heel grappig versierd en alles, maar met ruim 50 Indiase en Nepaleze locals. Mensen op het dak, mensen in het gangpad, staand, zittend, liggend, alles. Nou, we moesten nog 10 uur rijden!! Na een km of 50 waren de meeste alweer uitgestapt. De mensen op het dak hadden dat alleen ook door en het was dus weer HELEMAAL propvol in de bus. De rit zelf was eigenlijk gelijk aan die van naar de grens toe, veel hobbels, slechte wegen e.d. Het verschil was niet zozeer de mensen, maar vooral dat het door bergen heen was! Afgronden van ruim 250 meter zag je onder je voeten doorschieten. Eng! Maar de chauffeur was er kalm onder, we dachten 'hij heeft dit vast vaker gedaan' dus we vertrouwden het wel.

Na 10 uur rijden waren we dan eindelijk in Kathmandu. Taxi naar het hotel en ingecheckt. CHILLEN! Lekker de laptop starten, beetje internetten, skypen, mailen, alles een beetje. Nee, ook weer niet!!! Kathmandu blijkt per dag maar 13 uur stroom te hebben op verschillende momenten van de dag. Hmmmm... Dit wordt wennen!

Ik moet wel toegeven dat hoe negatief het ook lijkt. Ik waanzinnig blij ben dat we deze reis naar Kathmandu zo hebben gedaan. Het was echt een avontuur. In hongersnood afwachten tot we weer kunnen eten, hurkend naar de WC (in zo'n vloerpot) en alles bij elkaar. Alles bij elkaar is het zeker iets waar ik nog vaak aan terug kan -en vooral - ga denken! Nederlandse bussen zijn HEILIG!!!! Oh, en over heilig gesproken. De bus voor ons had een koe aangereden in India. Die moesten er dus iets langer over doen naar de grens. Dan moet je namelijk de koe cremeren. God zij dank waren wij dat niet!!!!!

Binnenkort meer verhalen over Kathmandu, de stad, de bezienswaardigheden en The Mount Everest!!

XX

PS. Foto's volgen!